Αν μου έλεγε κάποιος πριν από χρόνια, ότι θα γινόμουν δασκάλα αυτογνωσίας, θα τον κοίταζα περίεργα και θα έλεγα πως είναι τρελός.

Κατάγομαι από μια μεγάλη θεατρική οικογένεια, που είχε πολλά μυστικά και μου καλλιεργήθηκε από πολύ μικρή το μικρόβιο της ηθοποιού. Άκουγα από τον πατέρα μου, που μου έλεγε πολλές φορές με περηφάνια «Εσύ όταν μεγαλώσεις, θα γίνεις μεγάλη ηθοποιός και θα σε φωνάζουν “Άντα Χρη”.

Θα μοιάσεις στη μάνα μου και στις θείες μου.».

Και φυσικά, αυτό προσπάθησα να κάνω, όμως δεν μπορούσα να το ακολουθήσω εύκολα, με ροή και αβίαστα. Θέλεις οι συστημικές εμπλοκές της οικογένειάς μου, θέλεις ένα βάρος που ένιωθα στην καρδιά μου, με έκαναν να μην μπορώ να υπηρετήσω με όλη μου την ύπαρξη το ταλέντο μου.

Γιατί, είχα ταλέντο, αυτό το ήξερα, όπως ένιωθα το θέατρο σαν το σπίτι μου.

Ωστόσο, πάντα με έναν παράξενο τρόπο, άκουγα την καρδιά μου. Δεν είναι εύκολο να την ακούσεις, γιατί παρεμβάλλονται πολλές φωνές, που σου υπαγορεύουν το καθήκον.

Όμως εγώ ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έλεγα πάντα ότι έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, γιατί αν κάτι δεν του αρέσει πολύ, θα μου το πει και δε θα μπορέσω να κάνω διαφορετικά από το να υπακούσω σε εκείνον.

Μια περίεργη σχέση η δική μου με τον εαυτό μου. Δύσκολα παιδικά χρόνια, με πολλή σωματική βία από τη μητέρα μου, αλλά παρόλα αυτά δεν έπαψα να τον ακούω και να λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου τα κελεύσματά του.

Περιπλανήθηκα πολύ, μέχρι να μπω στο μονοπάτι της αυτογνωσίας. Και όταν μπήκα, δεν έψαξα ποτέ να βρω πόρτα διαφυγής. Μέχρι τότε, άλλαζα πορεία επαγγελματική, ιδεολογική, ψάχνοντας αυτό που θα με κάνει πιο ισορροπημένη. Αναζητούσα, όπως όλοι, την ευτυχία σε «ροζ σπιτάκι στο λιβάδι» και δε βολευόμουν πουθενά.
Το συναισθηματικό μου κενό εξακολουθούσε να παραμένει στη θέση του. Ούτε οι παρέες, ούτε οι απολαύσεις με έκαναν να ξεχάσω. Βρισκόμουν μόνιμα σε αναζήτηση, χωρίς διέξοδο και δεν έβλεπα από πουθενά φως.

Έπαιζα κατά καιρούς στο θέατρο, σε σημαντικούς ρόλους, αλλά πάντα κάτι μέσα μου το ένιωθα ανολοκλήρωτο.

Η επιτυχία ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα πολλές φορές, αλλά δεν μπορούσα να την ανοίξω. Η αυταξία μου ήταν πολύ χαμηλή για να μπορέσω να την υποστηρίξω.

Έβρισκα μόνιμα τρόπους διαφυγής και ένιωθα κυνηγημένη.

Καμία απόλαυση δεν ήταν ικανή να με χαλαρώσει. Ίσως κάποιοι έρωτες, αλλά και εκεί αναπαρήγαγα το μοντέλο της οικογένειάς μου, που είχε πολλούς καβγάδες και εντάσεις καθημερινές.

Είχα φτάσει πραγματικά στο «δεν πάει άλλο», όταν συνάντησα αυτή την πόρτα της αυτογνωσίας. Πολλά χρόνια αυτοανάπτυξης στον Αντώνη Καλογήρου, που ήταν για μένα ο πρώτος μου δάσκαλος. Έπειτα ακολούθησαν πολλοί δάσκαλοι, όπως ο Ν. Θρουβάλας, η Κόσα, ο Γ.Β. Βασιλείου κ.α.

Παράλληλα έκανα τη χοροθεατρική μου ομάδα «Έλξις», όπου δίδασκα κινησιολογία και ανεβάζαμε παραστάσεις που προέκυπταν μέσα από πολλές δικές μου βιωματικές ασκήσεις.

Εκεί πήρα το βάφτισμα της δασκάλας, χωρίς να το πάρω είδηση. Με πήγαινε το σύμπαν σιγά-σιγά στον σκοπό της ζωής μου, που είναι να βοηθώ τους ανθρώπους στο να αντιλαμβάνονται με όλους τους τρόπους τη σχέση με τον εαυτό τους.

Αυτή την πολύπαθη σχέση που περνάει σε όλη σου τη ζωή από σαράντα κύματα. Εμπλεκόμενος στα προβλήματα, οικονομικά, συναισθηματικά και όλων των λογιών τις υποθέσεις, δεν έχεις χρόνο και διάθεση να ασχοληθείς ουσιαστικά με σένα.

Έχω διδάξει μαθήματα χοροθεάτρου σε όλες τις ηλικίες. Από παιδικά τμήματα έως ενήλικες, σε ΚΑΠΗ, στις φυλακές Κορυδαλλού…
Δημιούργησα, μέσω αυτής της πολύτιμης συνεργασίας, ασκήσεις δικές μου, βιωματικές, που τις χρησιμοποιούσα για να διευκολύνω τη χοροθεατρική έκφραση και τη σωματική απελευθέρωση.

Έκανα βιωματικά σεμινάρια, για την απελευθέρωση του σώματος από τα μπλοκαρίσματά του, αλλά ακόμα δε σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να εξελιχθώ σε δασκάλα αυτογνωσίας.

Με έναν εντελώς μαγικό τρόπο οδηγήθηκα σε αυτό τον δρόμο, που μου άνοιξε εύκολα και αβίαστα.

Για την προσωπική μου ανάπτυξη, εξακολουθώ να σπουδάζω και να μελετώ δασκάλους που με ελκύουν με τη γνώση και τη σοφία τους. Το μεταφυσικό σχολείο όπου ήμουν 5 χρόνια, η Συστημική Αναπαράσταση, η Gestalt για 2 χρόνια, το NLP, αποτελούν μέρος της διαδρομής μου, που ακόμα συνεχίζεται.