ΘΕΑΤΡΟ
ΘΕΑΤΡΟ
Λίγα λόγια για την οικογένειά μου…
Η συστημική εμπλοκή της οικογένειάς μου με οδήγησε να έχω αποσπασματική σχέση με το θέατρο. Ενώ έχω παίξει σε σημαντικές παραστάσεις που απαιτούσαν δεξιοτεχνία και υποκριτική δεινότητα, παίρνοντας βραβείο ερμηνείας στη «Σοφία Απέργη» του Γ. Παπακυριάκη, δεν μπόρεσα να «χτίσω» την καριέρα μου.
Παρόλα αυτά, στο θέατρο νιώθω σαν να είμαι στο σπίτι μου, μιας που το γενεαλογικό μου δέντρο στο βάθος του χρόνου δείχνει το σόι μου να έχει διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στη θεατρική σκηνή.
Ο προπάππος μου, Αντριάνο Φορμεντίνι, έρχεται στην Ελλάδα από την Ιταλία. Γεννήθηκε στη Νάπολη, από εύπορη οικογένεια, που είχε δικά της ανθρακωρυχεία.
Έχοντας αγάπη για το θέατρο, συγκρούεται με την οικογένειά του και φτιάχνει δικό του θίασο που κάνει περιοδεία στην Ελλάδα, τα λεγόμενα «μπουλούκια», που εκείνη την περίοδο έρχονται από Ιταλία και οργώνουν την περιοχή, παίζοντας πολλές παραστάσεις. Η εφημερίδα Βόλος, το 1892, γράφει: «ο Ανδρέας Φορμεντίνι, με τον θίασό του, δίνει παράσταση καφενείο του Παπαδάκη».
Κάποια στιγμή, άφησε τη γυναίκα του Βικτώρια στη Χίο και έφυγε στην Ιταλία για κληρονομικές υποθέσεις. Η Βικτώρια, συνευρέθηκε ερωτικά με έναν Σμυρνιό φαντάρο και έμεινε έγκυος σε ένα κορίτσι, το οποίο το εγκατέλειψε στην Αθήνα, σε Ορφανοτροφείο των Αθηνών, αφήνοντάς του ένα μενταγιόν που έγραφε το όνομά του. Αργότερα, το κορίτσι αυτό, όταν μεγάλωσε, έγινε μια από τις μεγαλύτερες πρωταγωνίστριες στην Ελλάδα.
Εκτός όμως από αυτήν την κόρη της, που είναι ένα σκοτεινό σημείο στο οικογενειακό μου δέντρο, η Βικτώρια γέννησε τη Ζηνοβία Παρασκευοπούλου, που ήταν η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που ανέβηκε σε αεροπλάνο.
Στα Παναθήναια 1911, από κριτική του Σ. Μελά «Χρόνος» 27 Ιούνη 1911 και Χ. Δαραλέξη περιοδ. «Παναθήναια» 15-31 Ιούλη 1911 γράφουν: «Ο Χορός της Αραπίνας, εκτελούνταν από τη Ζηνοβία Παρασκευοπούλου.
Τόσον εύτορνος και σφριγηλή και σεισμόπληκτος» η Ζηνοβία Παρασκευοπούλου, ανέλαβε να αντιγράψει τον χορό κάποιας νέγρας καλλιτέχνιδας της Αλυσίδας, ομόφωνη η κριτική διακήρυξε πως ήταν πολύ καλύτερη από το πρωτότυπό της.
Το 1913 παίρνει μέρος στην πρώτη παρουσίαση της κωμωδίας του Γρ. Ξενόπουλου, «Το Ζευγάρωμα», με τον θίασο Κυβέλης. Ερμήνευσε πρώτη την «Τρισεύγενη» του Κ. Παλαμά το 1915, στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, σε σκηνοθεσία Θ. Οικονόμου. Έπαιξε τη «Μερόπη» του Βερναρδάκη, το 1916.
Με δραματικό και ανεξήγητο τρόπο, πεθαίνει ξαφνικά από δηλητηρίαση. Οι εικασίες της οικογένειάς μου πολλές, αλλά έμειναν στο σκοτάδι, όπως και όλα τα άλλα.
Ο παππούς μου, Χριστιάνο Παντόλφι, είναι αυτός που έφερε στην Ελλάδα την παντομίμα με τον αδερφό του. Συνεργάζεται με τον Φορμεντίνι σε μια περιοδεία και ερωτεύεται μια από τις κόρες του, την Αδαμαντία, που ήταν μόλις 13 χρονών. Την παντρεύεται και περιοδεύουν μαζί με τον Αντριάνο Φορμεντίνι στην Ευρώπη, ως τσιρκολάνοι.
Ο προπάππος μου σκοτώνεται σε νούμερο που έκανε ως ισορροπιστής σε σκοινί, όταν έπεσε χωρίς να υπάρχει από κάτω δίχτυ ασφαλείας. Ο Παντόλφι γυρνάει στην Ελλάδα, γίνεται υποπρόξενος στη Σμύρνη και αλλάζει το όνομά του σε Χρηστίδης. Αργότερα, βρίσκεται στην Κρήτη, όπου και πεθαίνει στην Κατοχή, καθώς και η γυναίκα του Αδαμαντία, που ήταν επίσης ηθοποιός.
Ο Απόστολος Αναγιάννης, ξάδελφός μου, διετέλεσε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.
Όταν αργότερα έπαιξα στο Εθνικό, δεν χρησιμοποίησα ούτε εκεί, ούτε αλλού, την ιστορία της οικογένειάς μου για να την επικαρπωθώ. Πέρασα από τρεις οντισιόν και έπαιξα για ένα χρόνο στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Το ότι έμειναν «ανολοκλήρωτες υποθέσεις», όπως λέμε στη Gestalt, οι οικογενειακές μου ιστορίες, με ώθησαν να γράψω έναν θεατρικό μονόλογο «αποκατάστασης» για μένα, που πρόκειται να παιχθεί το 2022, με τίτλο «Βικτώρια η θεατρίνα» ή «οι θεατρίνες».
